ΤΟ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΚΟ ΤΩΝ ΕΝΤΕΚΑ ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΣΤΡΕΜΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΥΜΗΤΤΟΥ




Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ
Αντιπρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Γλυφάδας

Τα έντεκα χιλιάδες στρέμματα (11.000)  του Υμηττού αποτελούν το εναπομείναν μετά τις γενόμενες πωλήσεις, τμήμα της έκτασης από τριάντα έξι χιλιάδες στρέμματα (36.000) της ‘’συνιδιοκτησίας’’. Καταλαμβάνουν το τμήμα της δυτικής πλαγιάς του Υμηττού, από την κορυφογραμμή μέχρι τις υπώρειες και βρίσκονται μέσα στα όρια του Δήμου Γλυφάδας.
Η έκταση αυτή είναι επίδικη μεταξύ των φερομένων ωε συνιδιοκτητών και του Ελληνικού Δημοσίου. Οι φερόμενοι ως συνιδιοκτήτες σήμερα είναι : α) το κοινωφελές ίδρυμα ‘’Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός’’, β)το κοινωφελές ίδρυμα ‘’Ίδρυμα Ευγενίδη’’ και γ) είκοσι δύο ακόμη δικαιοδόχοι κληρονόμοι και διάδοχοι των 1)Ιωάννη Δ. Ζέππου ,2) Δημητρίου Ν. Ζαμάνου, 3) Νικολάου Ζ. Γιαρμενίτη και 4) Κωνσταντίνου Ι. Τριανταφυλλίδη.
Το ιστορικό του ιδιοκτησιακού της έκτασης των έντεκα χιλιάδων στρεμμάτων αλλά και όλης της Γλυφάδας και εκτάσεων γειτονικών Δήμων, μας γυρίζει πολλά χρόνια πριν, στα πρώτα χρόνια μετά την Ελληνική Επανάσταση και την αναγνώριση του Ελληνικού Κράτους.
Την περίοδο 1829 – 1830 με μια σειρά από Πρωτόκολλα καθορίστηκαν οι όροι με τους οποίους οι Οθωμανοί πολίτες που είχαν νόμιμα ιδιοκτησίες θα μπορούσαν να τις εκποιήσουν.
Με ‘’χοτζέτι ‘’του Οθωμανικού έτους 1246 το οποίο αντιστοιχεί στο έτος 1831 δηλώνεται από τους κληρονόμους του Χουσεϊν  Αγά (γιού του Μουσταφάμπεη),  τις τρείς θυγατέρες του, Φατιμέ, Σαριφά και Χαφιζέ και το γιό του Ισμαήλ  ότι έχουν στην κυριότητά τους ένα τσιφλίκι στην περιοχή των Αθηνών με το όνομα ‘’Άνω Τράχωνες’’ συνορευόμενο,  Νότια,  με τσιφλίκι Πετράκη (όπου σήμερα τα όρια Δήμου Βούλας), Ανατολικά, με τσιφλίκι Μουφτή Εφέντη (όπου σήμερα τα όρια Δήμου Κορωπίου),  Βόρεια, με τσιφλίκι Χασανλάρ  (όπου σήμερα τα όρια Ελληνικού και Αργυρούπολης),  Δυτικά με την Παραλία και ότι το πωλούν στο Λουκά Πύρρου ΄΄,  με  τα εις το τσιφλίκι αυτό ευρισκόμενα κτίσματα, ήτοι,  τέσσαρες ερειπωμένες γεωργικές οικίες, έναν πύργο ερειπωμένο και τα υπάρχοντα οπωροφόρα και μη δένδρα. Επίσης τα εις την θέσιν  Πυρναρί του τσιφλικίου ευρισκόμενα κτήματα, ήτοι, την μάνδρα των κυψελών (τον μελισσώνα), 14 αλωνότοπους και τας γαίας του τσιφλικίου οκτώ ζευγαριών των οποίων τυγχάνουν  εξουσιασταί καθώς  και τας θερινάς και χειμερινάς βοσκάς των’’.
Με άλλο ‘’χοτζέτι’’ του Οθωμανικού έτους 1245, που αντιστοιχεί επίσης στο έτος 1831, δηλώνεται από τους αδελφούς Μουχιδδίν, Αλή και Ακιάχ, ότι έχουν στην κυριότητά τους ‘’ένα τσιφλίκι με το όνομα ΄΄Κάτω Τρλαχωνες’’ στην περιοχή Αθηνών, συνορευόμενο, Δυτικά, με τσιφλίκι ‘’Χασανλάρ’’, Βόρεια, με τσιφλίκι ‘’Καρά Μπεχράμ’’, Νότια, με τσιφλίκι ‘’Μουσταφά Βέη’’  Ανατολικά, με ‘’Ντελή Ντάγ’’ (τρελό Υμηττό )’’ και ότι το ‘’πωλούν εις τον Λουκά Πύρρου ‘’με τα εις το τσιφλίκι αυτό ευρισκόμενα κτίσματα, ήτοι, έναν πύργο, τέσσερα οικόπεδα ισαρίθμων πρώην γεωργικών οικιών και τέσσαρες αλωνότοπους και γαίες δύο ζευγαρίων’’.
Με αποφάσεις της εξεταστικής επί των πωλήσεων των Οθωμανικών ιδιοκτησιών Επιτροπής του έτους 1842, αναγνωρίστηκε ως κύριος των ως άνω κτημάτων ο Λουκάς Πύρρος.
Ο Λουκάς Πύρρος το έτος 1843 πούλησε τα δύο τσιφλίκια που είχε αγοράσει από τους Τούρκους στον Κωνσταντίνο Ζωγράφο, ο οποίος δήλωσε ότι η αγορά έγινε με χρήματα του Ανδρέα Λουριώτη ο οποίος και έγινε κύριος αυτών.
Ο Ανδρέας Λουριώτης πέθανε το 1850 και κληρονομήθηκε από το γιό του Θεόδωρο που μετά το θάνατό του το 1855 κληρονομήθηκε από τη μητέρα του Λουκία. Η Λουκία Λουριώτη πούλησε τα τσιφλίκια στο Θεόδωρο Κομητινό ή Κομνηνό το έτος 1866.
Ο Θεόδωρος Κομνηνός πέθανε το  έτος 1883και τα τσιφλίκια περιήλθαν στους  κληρονόμους του α) Λουκία Λουριώτη τά 2/6, β) Ευφροσύνη Κιζηκινού το 1/6, γ) Σοφία Παπανικολάου το 1/6, δ) Ασπασία Πετούση το 1/6 και ε) Σόλωνα Αποστολίδη το 1/6 εξ αδιαιρέτου.
Η Ευφροσύνη Κυζικηνού πούλησε το μερίδιό της στη Λουκία Λουριώτη.
Μετά το θάνατο της Λουκίας Λουριώτη το έτος 1888 η ιδιοκτησία της κληρονομήθηκε από τους α) Σοφία Παπανικολάου β) Ασπασία Πετούση  γ) Σόλωνα Αποστολίδη και δ)Ευφροσύνη Κυζικηνού.
Στη συνέχεια η Σοφία Κυζικηνού πούλησε τα μερίδιά της το έτος 1894 στον Κωνσταντίνο Καραπάνο.
Το έτος 1898 πέθανε και ο Σόλων Αποστολίδης και το μερίδιό του περιήλθε στην  αδελφή του Ασπασία Πετούση.
Ακολούθησε αγωγή διαμοιρασμού της έκτασης από τον Κωνσταντίνο Καραπάνο και το Πρωτοδικείο Αθηνών με απόφαση του 1899 έκρινε ανέφικτη την αυτούσια διανομή της.
Μετά τον διαχωρισμό της έκτασης των δύο τσιφλικιών σε δύο αυτοτελή τμήματα, ο Κωνσταντίνος Καραπάνος αγόρασε και τα μερίδια των Ασπασίας Πετούση και Σοφίας Παπανικολάου και έγινε κύριος του προς το Νότο κτήματος ‘’Άνω Τράχωνες και Άνω και Κάτω Πυρναρί’’.
Ο Κωνσταντίνος Καραπάνος πέθανε το έτος 1914 και κληρονομήθηκε από τους γιούς του Πύρρο και Αλέξανδρο.
Με συμβόλαιο του 1915 οι Πύρρος και Αλέξανδρος Καραπάνος, κληρονόμοι των γονέων τους Κωνσταντίνου και Μαρίας, διένειμαν την πατρομητρική ακίνητη περιουσία. Με τη διανομή αυτή το κτήμα ‘’Άνω και Κάτω Πυρναρί’’ περιήλθε στον Πύρρο Καραπάνο.
Ο Πύρρος Καραπάνος με συμβόλαιο του 1920 πούλησε στους α) Ιωάννη Ζέπο, δικηγόρο β) Κωνσταντίνο Βάο, γιατρό, γ) Δημήτριο Ζαμάνο, εισοδηματία – Βουλευτή και δ) Νικόλαο Γιαρμενίτη,  ιδιωτικό υπάλληλο, το ήμισυ εξ αδιαιρέτου του κτήματος στους τρείς πρώτους  από 11/72 στον καθένα και 3/72 στον τέταρτο.
Ο Κωνσταντίνος Βάος πούλησε το  έτος 1941 στους Ευγένιο  Ευγενίδη  5,5/72 και Νικόλαο Τριανταφυλλίδη τα υπόλοιπα 5,5/72 του μεριδίου του.
Τα υπόλοιπα 36/72 της έκτασης περιήλθαν μετά το θάνατο του Πύρρου Καραπάνου το έτος 1936 στη σύζυγό του Καλλιόπη.
Η Καλλιόπη Καραπάνου πέθανε το έτος 1960 και με διαθήκη άφησε το μερίδιό της στον ‘’Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό’’.
Έτσι δημιουργήθηκε η συνιδιοκτησία.
Από το έτος 1976 το Ελληνικό Δημόσιο θεωρεί ότι δεν έχει επιλυθεί το θέμα της κυριότητας των έντεκα χιλιάδων στρεμμάτων του Υμηττού, δεν αναγνωρίζει την έκταση ως ιδιωτική και διατηρεί τα δικαιώματά του σε αυτή.
Οι συνιδιοκτήτες αντιδρούν και με αγωγές στρεφόμενες κατά του Ελληνικού Δημοσίου ζητούν να αναγνωριστούν ως συγκύριοι, συννομείς και από κοινού κάτοχοι της έκτασης.
Έγγραφο της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών με αριθ. Πρωτοκόλλου 5340/17.8.2001 υπογραφόμενο από τον τότε Προϊστάμενό της κ. Ιωάννη Σακελλάκο αναφέρει ότι τα κτήματα (τσιφλίκια )  ‘’Άνω Τράχωνες και Άνω και Κάτω Πυρναρί’’ δεν υπερέβαιναν τα χίλια στρέμματα(1000). Αυτή και  μόνον η έκταση μεταβιβάζετο κατά κυριότητα, νομή και κατοχή με τα συνταγέντα συμβόλαια μέχρι το έτος 1899.
Τα χίλια στρέμματα(1.000)  στη συνέχεια, με συμβόλαια στα οποία φρόντιζαν να αναγράφονται όρια ασαφή και αόριστα, αυξήθηκαν το 1919 σε τριάντα χιλιάδες (30.000) στρέμματα και το 1920 σε τριάντα έξι χιλιάδες (36.000) στρέμματα.
Ας ελπίσουμε ότι η Δικαιοσύνη, παρά τους αργούς ρυθμούς με τους οποίους λειτουργεί και με τις επιθέσεις που κατά καιρούς δέχεται,  θα δώσει τη Δίκαιη Λύση στο τόσο ζωτικό για τη Γλυφάδα και τους κατοίκους της  πρόβλημα της έκτασης του Υμηττού.
Βοηθήματα: 1) Οι πωλήσεις Οθωμανικών ιδιοκτησιών της Αττικής 1830-1831 του Θωμά Δρίκου 2) Αγωγές της ‘’συνιδιοκτησίας’’κατά του Ελληνικού Δημοσίου και 3) Έγγραφα της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών. Οι φωτογραφίες είναι από το ιστορικό λεύκωμα ‘’ΓΛΥΦΑΔΑ’’  Του Θωμά Δρίκου  (έκδοση του Δήμου Γλυφάδας ).

  

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΜΑΤΑΣ ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΕΟΝ .

WHO IS WHO:ΤΣΑΠΕΛΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ